Pawłów

Największa pod względem powierzchni oraz liczby ludności miejscowość Gminy Rejowiec Fabryczny - obszar o powierzchni 2.245 ha zamieszkuje na chwilę obecną 823 mieszkańców. Pierwotnie osada nosiła nazwę Łyszcz i w 1359 wzmiankowana była jako wieś książęca, od roku 1387 jako tzw. "królewszczyzna", natomiast od 1419 r. Łyszcz stał się wsią biskupią. W latach 70-tych XV w. z inicjatywy biskupa chełmskiego Pawła z Grabowy na gruntach wsi powstało miasteczko o nazwie Pawłów, które prawa miejskie utrzymało do roku 1869, kiedy to po upadku powstania styczniowego w wyniku carskich represji Pawłów został zdegradowany do rzędu wsi. W roku 1870 r. Pawłów stał się siedzibą Gminy,którą przeniesiono z Liszna. W 1924 r. w skład gminy wchodziły: Borowica wieś, folwark, Czechów Kąt wieś, Dunajec osada leśna, Elżbiecin folwark, Ewopole wieś, Gołąb kol., Józefin wieś, Józefów wieś, Kanie wieś i folwark, Kozie Błota wieś, Krasne wieś i osada fabryczna,Krowica wieś, Leonów folwark, Leszczanka wieś, Liszno wieś i folwark, Majdan Krypkowski wieś, Marynin folwark, Zachań osada leśna, Zagrody wieś, Zalesie osada leśna , Zalesie Krasieńskie wieś oraz Żulin wieś i folwark. Według stanu z dnia 1 lipca 1952 r. gmina Pawłów składała się z 22 gromad. Jednostka została zniesiona 29 września 1954 r. wraz z reformą wprowadzającą gromady w miejsce gmin. Po reaktywowaniu gmin z dniem 1 stycznia 1973 r. gminy Pawłów już nie przywrócono, utworzono natomiast jej odpowiednik - Gminę Rejowiec Fabryczny z siedzibą w Rejowcu Fabrycznym.

Cechą charakterystyczną dla Pawłowa jest do dnia dzisiejszego garncarstwo ,którego początki sięgają I połowy XVII w. W okresie międzywojennym rzemiosłem tym samodzielnie zajmowało się ok.150 rzemieślników. Poza garncarstwem zajmowano się tu także bednarstwem i stolarką. W 1932 r. w Pawłowie powstała bednarska spółdzielnia rzemieślnicza "Pawłowianka" ,która działała do 1991 r.

Podczas okupacji Pawłów został prawie całkowicie zniszczony w wyniku nalotu samolotów niemieckich w kwietniu 1944r., dokonanego w ramach odwetu za pomoc okazywaną "bolszewickim bandom". W wyniku pacyfikacji wsi śmierć poniosło 15 osób,a wieś została doszczętnie zniszczona. Dla uczczenia ofiar tych wydarzeń w 1987 r. mieszkańcy Pawłowa wystawili pomnik ku pamięci zamordowanym, a w fasadzie Gminnego Domu Kultury została umieszczona tablica pamiątkowa.

Do najciekawszych zabytków i obiektów należą : zespół Kościoła Parafialnego p.w. Św. Jana Chrzciciela w tym murowany kościół z początków XX w., drewniana plebania z 1921 r. oraz murowane ogrodzenie z 1912 r., murowana kapliczka św. Jana Nepomucena z I poł. XIX w., dawny budynek Urzędu Gminy . obecnie obiekt oświatowy ,wybudowany w 1846 r. budynek szkoły z 1930 r, rozbudowany w latach 90-tych XX w., młyn elektryczny z 1937 r., kopiec ziemny usypany na cześć Tadeusza Kościuszki z początków XX w., cmentarz rzymsko- katolicki z początków XIX w.

Najważniejszymi obiektami obiektami użyteczności publicznej są : Gminny Dom Kultury wybudowany w 1979 r. ,ze stałą ekspozycją wyrobów rzemieślniczych w Izbach : Garncarskiej i Bednarskiej oraz biblioteką publiczną i Zespół Szkół ( Szkoła Podstawowa i Gimnazjum). Przez Pawłów przebiega Pawłowski Obszar Chronionego Krajobrazu utworzony w 1983 r. Położony jest na terenie Gmin : Rejowiec Fabryczny, Siedliszcze , Rejowiec oraz Krasnystaw. Zajmuje powierzchnię ok.8 tys. ha i oddziela dwa zagłębia przemysłowe : węglowe i cementowe. Głównym zadaniem obszaru jest łagodzenie i zapobieganie niekorzystnym wpływom wywieranym przez przemysł na środowisko przyrodnicze regionu. Od 2004 r. działa w Pawłowie .Stowarzyszenie Przyjaciół Pawłowa. ,a od 2010 r. także Grupa Odnowy Miejscowości. Najważniejszymi inwestycjami realizowanymi w latach 2006-2010 na terenie Pawłowa są : rewitalizacja centrum miejscowości tzw. rynku (2006) , budowa przydomowych oczyszczalni ścieków (2007-2009) , przebudowa stacji wodociągowej (2009) oraz budowa oczyszczalni ścieków (2009-2010).

Najważniejszymi inwestycjami realizowanymi w latach 2010-2014 na terenie Pawłowa są:

• Wiejski Plac Zabaw ( 2010)
• Zagospodarowanie terenu na cele przestrzeni publicznej wraz z przebudową boiska wielofunkcyjnego w miejscowości Pawłów ( 2011-2013)
• Instalacja linii technologicznej na oczyszczalni ścieków w Pawłowie ( 2014)

 

Kanie

Pierwsze dokumenty potwierdzające istnienie wsi pochodzą z XIII,w XIV miejscowość wymieniona jest jako Canye. Od XV w. istniał tu klasztor prawosławny (monastyr) św. Piotra i Pawła. Usytuowany na tzw. uroczysku Sirota (inna nazwa: Stare uroczysko) należał do najstarszych w diecezji chełmskiej. Powstała w tym samym wieku parafia prawosławna została przekształcona w unicką (ok.1677 r) ,po czym ponownie w prawosławną (1875r). Rzymskokatolicka Parafia Kanie pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła była erygowana w marcu 1919 r. Źródła podają, że Kanie co najmniej trzy razy zmieniało swoja lokalizację,przesuwając się stopniowo w miejsce dzisiejszego usytuowania. Pierwotnie osada była wysunięta bardziej na wschód,bliżej dzisiejszego Zalesie Kańskiego. Obecnie teren ten porasta las.

Wieś Kanie, Wólka Kańska, Zalesie Kańskie (dawniej Majdan) oraz Ewopole (dziś gmina Trawniki) stanowiły dobra rodzin: Siennickich,Rzewuskich,Woronieckich oraz Wojciechowskich. Po reformie rolnej w latach 40-tych XX w. majątek przeszedł na własność państwa, a ostatni właściciele - Zofia i Ksawery Stanisław Wojciechowscy wyemigrowali do Lublina. W roku 1987 r. obydwoje zostali pośmiertnie odznaczeni medalem "Sprawiedliwy Wśród Narodów świata" za pomoc okazaną mieszkańcom wsi żydowskiego pochodzenia w czasie okupacji hitlerowskiej.

Zespół pałacowo- parkowy jest najważniejszym zabytkiem Kaniego. Na miejscu wybudowanego przez Seweryna Rzewuskiego pod koniec XVIII w. dworu,w 1848 r. książę Mieczysław Woroniecki zbudował pałac. W siedzibie rodowej Woronieckich wychowywał się Ojciec Jacek Woroniecki, dominikanin i rektor KUL w latach 1922-1924. Już wówczas pałac otaczał obszerny park,który zachował się do dnia dzisiejszego. Jest to dużych rozmiarów założenie parkowe z aleją grabową oraz starym drzewostanem , z którego część drzew stanowi pomniki przyrody (tulipanowiec amerykański, dąb czerwony,orzech czarny,iglicznia trójcierniowa). Cały zespół pałacowo- parkowy zajmuje powierzchnię ponad 16 ha i obecnie mieści się tu Dom Pomocy Społecznej przeznaczony dla osób dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie.

Drugim godnym uwagi zabytkiem jest Kościół parafialny pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła wybudowany w 1938 r. na miejscu dawnej cerkwi, poddany gruntownym remontom w latach 60-tych i 70-tych XX.w. Jest to budynek drewniany,zaprojektowany w stylu góralskim. W końcu XIX w. wieś była miejscem kultu związanym z cudownym obrazem Matki Boskiej Kaniowskiej wywiezionym do Rosji w 1915 r. i zaginionym. Na skraju lasu ,w pobliżu wsi Kanie położone jest wczesnowieczne grodzisko zwane "Dworzyskiem" o powierzchni ok.1 ha, będące jednym z punktów osadniczych Ziemi Chełmskiej.

Dziś sołectwo zajmuje powierzchnię ok.1273 ha i zamieszkuje je 459 osób. Na terenie Kaniego ma swoją siedzibę i aktywnie działa od 2004 r. Stowarzyszenie na Rzecz Ekorozwoju Wsi Kanie, które jest m.in. organem założycielskim Niepublicznej Szkoły Podstawowej w Kaniem. Od 2008 r. Stowarzyszenie ma status organizacji pożytku publicznego. W Kaniem funkcjonuje także jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej. W sierpniu 2009 r. podczas corocznego Jarmarku Pawłowskiego odbyła się uroczystość włączenia jednostki do struktur Krajowego Systemu Ratowniczo - Gaśniczego.

Na początku wsi, jadąc od strony stawów Kańskich, znajdują się tereny pod zabudowę jednorodzinną. Sołectwo leży w strefie Pawłowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. W pobliżu miejscowości znajduje się kompleks stawów rybnych o powierzchni ok. 130 ha. Stawy te oraz otaczające je lasy są siedliskiem wielu gatunków zwierząt oraz ptactwa wodnego. Spotkać tu można łabędzie, wąsatki ,perkozy,bociany czarne, bieliki oraz w ostatnim latach coraz częściej żółwia błotnego.

Najważniejszymi inwestycjami realizowanymi w ostatnich latach na terenie Kaniego są:

• Przebudowa i rozbudowa świetlicy w miejscowości Kanie (2011)
• Rekreacyjne zagospodarowanie terenów przy świetlicy w miejscowości Kanie . etap I (2014).

 

Liszno

Jedna z trzech największych pod względem wielkości obszarowej (1009 ha) oraz ludności (449 osób) miejscowości Gminy Rejowiec Fabryczny. Liszno wymieniane też w najstarszych dokumentach jako Lesczno lub Lyszno w latach 1867-1870 w okresie Królestwa Kongresowego funkcjonowało jako Gmina Liszno wchodząc w skład powiatu chełmskiego guberni lubelskiej. W roku 1870 r. siedziba gminy została przeniesiona do Pawłowa. Na przestrzeni wieków dobra wsi Liszno wielokrotnie zmieniały właścicieli,wśród nich można wymienić między innymi rodzinę Węglińskich, Niedybalskich, Przanowskich, zaś ostatnim właścicielem (do roku 1944 ) był Władysław Drożdżyk. Pierwotne założenie dworsko -ogrodowe istniało już w XVI . i był to niewielki dwór drewniany,potem rozbudowany. Z dawnego założenia ,zniszczonego podczas okupacji pozostało niewiele - z pierwotnego zespołu zachowało się kilkanaście drzew,dwór,kilka przebudowanych budynków gospodarczych (dawna rządcówka i stajnia z 2 poł. XIX w.) i murowana kapliczka z końca XIX w.

Podczas II wojny światowej hitlerowcy w odwecie za pomoc udzielaną partyzantom dokonali w maju 1942 r. bestialskiego mordu na kilkunastu mieszkańcach wsi, rozstrzeliwując ich na placu szkolnym ,gdzie dziś znajduje się mogiła upamiętniająca tamto wydarzenie.

Liszno zlokalizowane jest we fragmencie doliny rzeki Wieprz na odcinku Trawniki - Krasnystaw. Są to malowniczo położone tereny. Zgodnie z kierunkami zagospodarowania przestrzennego województwa lubelskiego przewidywana jest realizacja zbiornika wodnego "Oleśniki" na rzecze Wieprz, w zasięgu którego to projektu leży południowo - zachodnia część Liszna.

Na terenie sołectwa od ponad 20 lat działa Zespół Śpiewaczy "Radość" kultywując lokalne tradycje i ludowe obyczaje oraz Grupa Odnowy Miejscowości. Do najważniejszych obiektów użyteczności publicznej należą: Zespół Szkół, w tym Szkoła Podstawowa im. Prymasa Tysiąlecia Kardynała Stefana Wyszyńskiego i Gimnazjum, Ośrodek Zdrowia, Kaplica oraz nowo otwarty Punkt Apteczny.

• Najważniejszymi inwestycjami realizowanymi w ostatnich latach na terenie Liszna są :
• Modernizację dróg gminnych gruntowych dojazdowych do pól w miejscowości Liszno (2012)
• Budowa chodnika w Lisznie ( 2012)
• Zagospodarowanie centrum miejscowości Liszno (2013-2014)
• Modernizacja urządzeń na ujęciach wody w Lisznie i Wólce Kańskiej (2014).

 

Krasne

Po raz pierwszy nazwa wsi pojawia się w XV w. w akcie erekcyjnym parafii łyszczańskiej (Łyszcz .obecnie Pawłów). W latach 1559-1827 Krasne miało swoją odrębną cerkiew pw. Narodzenia Najświętszej Bogurodzicy i stanowiło samodzielną parafię prawosławną. W XIX w. stan starej drewnianej cerkwi był już bardzo zły, i nie nadawała się ona do remontu , a ponieważ koszt budowy nowego murowanego budynku sakralnego był zbyt wysoki rządowa komisja spraw wewnętrznych podjęła decyzję o rozbiórce obiektu oraz przyłączeniu Krasnego do parafii pawłowskiej, co nastąpiło w 1827 r.

Dobra Krasne obejmowały wieś Krasne, Józefin oraz Zalesie Krasieńskie. Właścicielami Krasnego były między innymi rodziny Tyszkiewiczów, Żulińskich, Dłużewskich, Siła-Nowickich, Wydżgów , Węglińskich, Kosińskich , Piotrowskich, Sierakowskich , Przanowskich oraz Gutowskich. Ostatnim właścicielem majątku był Paweł Gutowski , zamordowany przez Niemców w lipcu 1944 r. w lesie Góry za Kumową Doliną k. Chełma. Po wojnie w wyniku reformy rolnej majątek przeszedł na własność państwa, wszystkie zabudowania (w tym gorzelnia zbudowana w 1905 r.) przejęło Państwowe Gospodarstwo Rolne , a dworek ,wykorzystywany początkowo jako budynek administracyjny PGR-u , w latach 50-tych zaadaptowano na szkołę podstawową oraz dom nauczyciela. Obecnie zarówno gospodarstwo rolne ,jak i budynek dworu wraz z otaczającym go parkiem (od 2003 r.) znajdują się w rękach prywatnych.

Najważniejszym zabytkiem Krasnego jest zespół dworcowo -parkowy. W miejsce starego dworu z XVIII w. w XIX w. wybudowano murowany dworek otoczony parkiem. Obiekt został usytuowany na niewielkim wzniesieniu w centrum założenie parkowego. W 1915 r. uległ pożarowi, po czym odbudowano go w okresie międzywojennym w dosyć zmienionym kształcie. Budynek murowany z kamienia wapiennego posiada dwie kondygnacje ,rozplanowany jest na rzucie prostokątów. Założenie parkowe z XIX w. uporządkowane w okresie międzywojennym - powstały alejki oraz klomby kwiatowe, uległo dewastacji podczas II wojny światowej - znikły alejki oraz zostało wycięte część drzewostanu.

W latach 30-tych XX w. ,w okresie rozwoju kolei wąskotorowej na Lubelszczyźnie powstała kolejka gorzelni Krasne ,którą dostarczano surowce i funkcjonowała ona do lat 50-tych.

Do dziś obok pałacu i parku zachowały się część ogrodzenia (z kamienia wapiennego) oraz zabytkowa gorzelnia z początku XVIII w., modernizowana w latach 50- i 80-tych XX w. Założenie pałacowo -parkowe w Krasnem wpisane jest do rejestru zabytków Województwa Lubelskiego pod numerem A/24. Najważniejszymi obiektami użyteczności publicznej są Szkoła Podstawowa , świetlica parafialna ( w budynku dawnego przedszkola) oraz sklepy spożywczo-przemysłowe (2 placówki)

Obecnie wieś o powierzchni ok.673 ha liczy 558 mieszkańców. Do największych inwestycji realizowanych przez Gminę Rejowiec Fabryczny w ostatnich latach na terenie Krasnego zaliczyć można kanalizację sieci sanitarnej (2007-2008) oraz termorenowację obiektu Szkoły Podstawowej(2008)

W Krasnem urodzili się :

• Jerzy Przemysław Morawicz (1913 . 1994) ostatni minister spraw wojskowych Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie, syn Wiktora i Kazimiery z Rzewuskich.
• Stanisław Karulak ( 1890-1972) , twórca ludowy ubiegłego stulecia , przedstawiciel sztuki naiwnej , syn Antoniny i Franciszki z domu Kołodziejczyk.

Najważniejszymi inwestycjami realizowanymi w ostatnich latach na terenie Krasnego są:

• Wiejski Plac Zabaw (2010)
• Zagospodarowanie centrum miejscowości Krasne (2014).

 

Gołąb

Miejscowość o powierzchni ok. 429 ha, zamieszkana przez 235 osób (121 kobiet i 114 mężczyzn), położona w centralnej części Gminy Rejowiec Fabryczny, scalona w 1989 r. Użytki rolne: grunty orne stanowią większość powierzchni ogólnej użytków, przy czym gleby gruntów ornych są to przed wszystkim gleby IV klasy bonitacyjnej. Przez centrum miejscowości przebiega droga powiatowa, która w 2021 r. została przebudowana. Do 1996 r. funkcjonowała w Gołębiu Szkoła Podstawowa. Obecnie w budynku znajdują się lokale socjalne, świetlica oraz biblioteka wiejska. Na terenie sołectwa od 2014 r. działa Zespół Śpiewaczy „Echo”, który reprezentuje Gminę Rejowiec Fabryczny biorąc udział w konkursach, festynach czy festiwalach na szczeblu powiatowym i wojewódzkim. W swoim repertuarze zespół posiada piosenki i przyśpiewki ludowe, starając się nadawać im innego wymiaru jednak ciągle pozostając w kręgu tradycji ludowej. W 2021 r. została wydana pierwsza płyta zespołu. Od 2019 r. na terenie sołectwa działa również KGW „Gołębianki”

W Gołębiu na skraju lasu znajduję się pomnik poświęcony żołnierzom Narodowych Sił Zbrojnych z oddziału „Boruty” poległych w walce z NKWD o niepodległość Polski w 1946 r.

 

 

Józefin

Pierwsze zapiski dotyczące wsi pochodzą z 1839 r., gdzie wymieniana jest nazwa Mayd. Juzefin (Majdan) ;potocznie wymieniana była także nazwa "popelaże" albo "popielniki", natomiast aktualne nazewnictwo funkcjonuje od 1882 r. W XIX w. Józefin wchodził w skład dóbr wsi Krasne. Wieś przecina szlak kolejowy linii Dorohusk - Warszawa. Józefin jest jednym z mniejszych pod względem terytorialnym sołectwem Gminy. Jego powierzchnia wynosi ok. 129 ha. W roku 2010 r. zamieszkiwało je 139 osób, w tym 71 kobiet i 68 mężczyzn. Na początku wsi znajdują się ruiny starej szkoły podstawowej. Są to pozostałości murowanego budynku z 1914 r. I choć terytorialnie są to już grunty wsi Krasne, to w lokalnej świadomości mieszkańców ruiny postrzegane są jako "stara szkoła w Józefinie".

Najważniejszymi inwestycjami realizowanymi w ostatnich latach na terenie Józefina są:

• Wiejski Plac Zabaw(2010)
• Modernizacja świetlicy wiejskiej w miejscowości Józefin (2014).

 

Kanie Stacja

Sołectwo położone w zachodniej części Gminy Rejowiec Fabryczny. Swój obecny kształt zawdzięcza scaleniu w 1998 r. Obecnie obszar o wielkości 221 ha zamieszkuje 243 osób, w tym 131 kobiet oraz 112 mężczyzn. Najważniejszym obiektem infrastruktury użytkowej jest stacja kolejowa Kanie, wybudowana jako element Kolei Nadwiślańskiej (zwana też Drogą Żelazną Nadwiślańską) i oddana do użytku w sierpniu 1877 r.

W miejscowości zlokalizowano tereny inwestycyjne na bazie byłych Zakładów Silikatowych (wytwarzających cegłę silikatową ,a prosperujących od 1961 r. do lat 90-tych XX w.) i byłej bazy Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska". Obydwa obiekty obecnie znajdujące się w rękach prywatnych wykorzystywane są w minimalnym stopniu. Dziś największym zakładem produkcyjnym w Kanie- Stacja jest piekarnia rodziny Sławińskich. W Kanie- Stacja znajduje nowoczesne osiedle domków jednorodzinnych,z możliwością dalszej rozbudowy i zagospodarowania. Na 36 wydzielonych działek sprzedano 34. W 2010 r. planowane są prace geodezyjne ,w ramach których zostanie wydzielone następne 50 działek pod budownictwo jednorodzinne. Od lutego 2010 r. działa w miejscowości Koło Rencistów i Emerytów miejscowości Kanie -Stacja oraz Grupa Odnowy Miejscowości.

Najważniejszymi inwestycjami w ostatnim okresie są budowa przydomowych oczyszczalni ścieków (2007-2009) oraz budowa oświetlenia ulicznego na osiedlu mieszkaniowym Kanie-Stacja.

 

Krzywowola

Krzywowola (inne nazwy: Krzywa Wola, Krzwiawola, Krzywa Wolia) to najbardziej wysunięte na północny- wschód sołectwo Gminy Rejowiec Fabryczny. Obecna nazwa funkcjonuje w nazewnictwie od 1883 r. W XVII w. Krzywowola wchodziła w skład dzierżawy Nowosiółki , której właścicielem był magnat Krzysztof Potocki -starosta chełmski i krojczy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Potem wieś ta została wyłączona z tych dóbr, a jej właścicielami byli m.in. : Kaczorowscy, Wasiutyńscy,Nowakowscy i Biewiadomscy, przy czym Jerzy Biewiadomski był właścicielem majątku ,aż do reformy rolnej w 1944 r. kiedy to majątek został rozparcelowany. Murowany dwór z XVIII został częściowo zniszczony podczas II wojny światowej,bezpośrednio w latach powojennych mieściła się w budynkach folwarcznych przez krótki czas szkoła powszechna. Dziś z całego założenia dworsko -ogrodowego pozostały jedynie niewielkie fragmenty.

W czerwcu 1999 r. w Krzywowoli dla upamiętnienia walki z najeźdzcą hitlerowskim postawiono pomnik w miejscu dokonania mordu na żołnierzach Armii Krajowej w październiku 1943 r.

Obecnie sołectwo o powierzchni 550 ha liczy 196 mieszkańców, w tym 98 kobiet i 98 mężczyzn. Krzywowola została poddana scaleniu gruntów w 2006 r. Umożliwiło to gruntowne przebudowanie dróg gminnych asfaltowych ( 2,7 km) oraz utwardzonych tłuczniem (4 km).

 

Leszczanka

Miejscowość o powierzchni 215 ha ,położona w środkowo -zachodniej części Gminy,scalona w 2005 r. Scalenie gruntów przeprowadzono w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego "Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004-2006, priorytet "Zrównoważony rozwój obszarów wiejskich" - działanie "Scalenie gruntów" . W ramach tego zadania wybudowano również 1,7 km dróg utwardzonych asfaltowych.

W 2008 r. zamieszkiwało ją 100 mieszkańców,w tym 45 kobiet i 55 mężczyzn. Niegdyś integralną częścią Leszczanki był tzw. Majdan Krepkowski, nazwa ta dziś jeszcze używana jest przez starszych mieszkańców wsi. Właśnie tam na gruntach dawnego Majdanu znajduje się wczesnośredniowieczna mogiła kurhanowa w formie kopca ziemnego o średnicy podstawy ok.30 m i wysokości 1,5 m. Kopiec figuruje w księdze C rejestru zabytków Województwa Lubelskiego pod numerem C/64.

Lasy Leszczanki należą do Nadleśnictwa Krasnystaw i wchodzą w skład makroregionu Polesia Wołyńskiego - mezoregion Obniżenie Dorohuckie. Podłoże tworzą tu wapienno - margliste warstwy górno kredowe,na których zalegają piaski. Są to lasy mieszane z przewagą liściastych.

W roku 2010 dzięki inicjatywie młodych mieszkańców wsi Liszno - Kolonia i Leszczanka ,którzy otrzymali dotację w konkursie grantowym oraz władzom samorządowym gminy utworzono zostało wiejskie centrum integracji służące jako miejsce rekreacji i wypoczynku dla dzieci i młodzieży , wspólne dla mieszkańców wsi Liszno - Kolonia i Leszczanka.

 

Liszno-Kolonia

Miejscowość scalona w 1991 r.,o powierzchni 310 ha i liczbie mieszkańców 292 (147mężczyzn i 145 kobiet). Integralnymi częściami wsi, która jako Liszno- Kolonia występuje od lat 70-tych XX w. były tzw. Bankowe oraz Koziniec. Teren sołectwa leży pośrodku planu trójkąta tworzonego przez wsie : Liszno, Kanie -Stacja oraz Leszczankę i mieści się w granicach Pawłowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Zajmuje on dolinę Wieprza i spełnia rolę korytarza ekologicznego i łącznika między Nadwieprzańskim a Skierbieszowskim Parkiem Krajobrazowym . Lasy należące do Nadleśnictwa Krasnystaw oraz Chełm to głównie lasy mieszane z przewagą drzew liściastych. Największą inwestycją przeprowadzoną w ostatnich latach na terenie wsi Liszno- Kolonia była budowa przydomowych oczyszczalni ścieków (2007) oraz budowa drogi gminnej.

Toruń

Miejscowość położona w południowej części Gminy,o łącznej powierzchni 464 ha. Zamieszkuje ją 176 mieszkańców ,w tym 90 kobiet oraz 86 mężczyzn. Niegdyś w skład wsi wchodziły : Dębina, Osowiec i Rybno,dziś nazwy te używane są tylko przez najstarszych mieszkańców sołectwa. W granicach wsi przebiega Pawłowski Obszar Chronionego Krajobrazu.

Grunty sołectwa to w przeważającej części gleby V klasy, głównie piaski. Stąd w Toruniu zlokalizowane są dwie kopalnie piasku. Lasy i tereny zadrzewione stanowią znaczną część użytków i są to w większości lasy iglaste z przewagą sosny. Przez grunty miejscowości przebiega kanał Wieprz- Krzna,który tutaj bierze swój początek ,a granica miejscowości i Gminy to rzeka Wieprz płynąca w tym miejscu pięknymi meandrami. Właśnie na tym malowniczym terenie planowany jest do budowy zbiornik wodny "Oleśniki" obejmujący także swym zasięgiem sąsiednie Gminy - Trawniki, Łopiennik Górny oraz Krasnystaw.

Toruń jako jedyna wieś Gminy Rejowiec Fabryczny podlega częściowo pod Dekanat Krasnystaw i należy do parafii Borowica. Miejscowość słynie z wyrobów pięknych wieńców dożynkowych wyrabianych przez jej mieszkańców. Wieńce związane ze Świętem Plonów wyplatane ze zbóż, płodów rolnych , owoców , ziół oraz kwiatów zdobywały liczne nagrody i wyróżnienia podczas powiatowych i wojewódzkich konkursów dożynkowych. Największą inwestycją Gminy Rejowiec Fabryczny na terenie wsi była budowa przydomowych oczyszczalni ścieków w 2009 r.

Najważniejszą inwestycją realizowaną w latach 2010 - 2014 na terenie Torunia jest modernizacja i doposażenie świetlicy wiejskiej w Toruniu (2014).

 

Wólka Kańska

Wólka Kańska wraz z Kaniem i sąsiednimi wsiami: Zalesiem Kańskim ( Majdan) i Ewopolem ( dziś Gmina Trawniki) wchodziły w skład majątku ziemskiego książąt Woronieckich, potem Ksawerego i Zofii Wojciechowskich z Kaniego. Położona w zachodniej części Gminy o powierzchni 510 ha wieś dziś liczy 357 mieszkańców - 190 kobiet i 167 mężczyzn. Aktywnie działa tu Ochotnicza Staż Pożarna ,w skład której wchodzą także mieszkańcy pobliskiej Wólki Kańskiej- Kolonii , oraz Grupa Odnowy Miejscowości.

Obecnie na dawnych terenach folwarcznych znajduje się budynek Szkoły Podstawowej im Romualda Traugutta. Niestety po zabytkowych zabudowaniach - część czworaków i gorzelnia dworska do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie resztki starej gorzelni.

Przez tereny sołectwa ciągnie się Pawłowski Obszar Chronionego Krajobrazu ,w tym czerwony szlak turystyczny, który swój początek ma w Aleksandrii Krzywowolskiej i biegnie dalej przez Pawłów ,Krasne ,Zalesie Kańskie ,Kanie aż do kanału Wieprz- Krzna.

W Wólce Kańskiej znajduje się jedna z trzech stacji kolejowych zlokalizowana na terenie Gminy, zbudowana w 1993r. ,służąca jako przystanek osobowy.
Najważniejszymi inwestycjami realizowanymi w ostatnich latach na terenie Wólki Kańskiej są:
Remont świetlicy wiejskiej w Wólce Kańskiej (2014).

 

Wólka Kańska-Kolonia

Sołectwo o powierzchni 473 ha zlokalizowane w północno - zachodniej części Gminy było z jedną z pierwszych miejscowości Gminy , w której nastąpiło scalenie gruntów (1989 r.). Jego integralnymi częściami były : Góra, Majdanek oraz Zaolzie. Do lat 70-tych XX wieku Wólka Kańska -Kolonia występowała wspólnie z Wólką Kańską, i dopiero później została wyodrębniona jako samodzielna jednostka osadnicza. Pozostałością po dawnych budynkach folwarcznych należących do dóbr ziemskich rodziny Wojciechowskich są czworaki dworskie,zlokalizowane na początku wsi ,obecnie zachowane ich części stanowią własność prywatną.

Wieś zamieszkuje 289 mieszkańców , w tym 153 kobiet i 136 mężczyzn. Na gruntach wsi funkcjonuje baza transportowa oraz kopalnia piasku, na terenie której znajduje się większych rozmiarów wyrobisko zalane wodą.

Wólka Kańska -Kolonia terytorialnie wchodzi w obszar Pawłowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Przeważająca ilość gleb są to gleby IV klasy bonitacyjnej - gleby orne średniej jakości. Lasy stanowią niewielką powierzchnię użytków i są to głównie lasy mieszane.

 

Zalesie Kańskie

Zwane potocznie Majdanem jako Zalesie Kańskie w nazewnictwie figuruje dopiero od 1921 r. (wcześniej istniała sama nazwa Zalesie). Jest jedną z trzech najmniejszych obszarowo miejscowością Gminy Rejowiec Fabryczny - powierzchnia wynosi ok. 168 ha. Zamieszkuje ją 120 osób (65 kobiet i 55 mężczyzn). Zalesie Kańskie wraz z Wólką Kańską, Ewopolem oraz wsią Kanie stanowiły niegdyś jeden majątek należący do książąt Woronieckich. Przez Zalesie Kańskie biegnie czerwony szlak turystyczny ,będący częścią Pawłowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu,na terenie którego znajdują się malowniczo położone stawy rybne o powierzchni ok.130 ha. Swoje siedliska ma tu wiele gatunków ptaków wodnych,m.in. łabędzie nieme, kila gatunków kaczek,perkozy oraz bocian czarny.

 

Zalesie Krasieńskie

Najmniejsze pod względem powierzchni i liczby mieszkańców sołectwo Gminy Rejowiec Fabryczny- ok.109 ha W połowie 2010 roku zamieszkiwało je 54 mieszkańców,w tym 31 kobiet i 23 mężczyzn. W XIX w. Zalesie stanowiło integralną część majątku Krasne. Nazwa Zalesie Krasieńskie używana była już podczas powszechnego spisu ludności w 1921 r. Forma "Krasieńskie" jest właściwą formą przymiotnika od nazwy miejscowości Krasne i nawiązuje do historycznej lokalizacji. Dotyczy położenia pierwotnej osady względem innego obiektu terenowego: "Zalesie" czyli miejsce "za lasem".

Do najważniejszych obiektów użyteczności publicznej należą sklep spożywczo- przemysłowy oraz przystanek osobowy na stacji kolejowej linii Dorohusk - Warszawa.